طراح پارامتریک در تهران

معماری پارامتریک نمایانگر یکی از تحولات بنیادین در حوزه طراحی و ساخت در هزاره سوم است. این رویکرد که عمیقاً ریشه در محاسبات دیجیتال و الگوریتمیک دارد، نحوه درک ما از فرم، عملکرد و فرآیند ساخت را دگرگون ساخته است

 

 

تعریف پارامتریک

معماری پارامتریک (Parametric Architecture) یک رویکرد طراحی محاسباتی است که در آن، فرم نهایی یک سازه یا شیء، نه از طریق ترسیم مستقیم هندسه نهایی، بلکه از طریق تعریف روابط ریاضی و الگوریتمی بین مجموعه‌ای از متغیرهای کنترلی (پارامترها) شکل می‌گیرد.

برخلاف مدل‌سازی سنتی که در آن مهندس مستقیماً مختصات نقاط را وارد می‌کند، در رویکرد پارامتریک، طراح یک سیستم پارامتری تعریف می‌کند. این سیستم شامل مجموعه‌ای از قوانین و

روابط است که نحوه تعامل پارامترها را مشخص می‌کند. هرگونه تغییر در یک پارامتر ورودی، به صورت خودکار و محاسبه‌شده، منجر به بازتولید و تغییر شکل کل ساختار می‌شود.

به زبان ساده، طراح به جای «ساختن یک میز»، «نوشتن دستورالعملی برای ساخت میز» را فرا می‌گیرد که دستورالعمل، قابلیت تولید میزهایی با ابعاد و ویژگی‌های مختلف را دارد.

 

 

اصول کلیدی معماری پارامتریک 
مبنای کارکرد معماری پارامتریک بر سه رکن اساسی استوار است: پارامترها، الگوریتم‌ها و قابلیت تکرار

 

 

پارامترها (Parameters)
پارامترها متغیرهای ورودی هستند که رفتار سیستم طراحی را کنترل می‌کنند. این متغیرها می‌توانند ماهیت‌های متفاوتی داشته باشند:

پارامتر های هندسی: عواملی مانند ارتفاع کلی سازه، ضخامت دیوار، زاویه شیب یک سقف، یا شعاع انحنا. به عنوان مثال، در یک نما، پارامتر $\theta$ ممکن است زاویه تابش خورشید در ظهر تابستان باشد.
پارامتر های عملکردی: متغیرهایی که مستقیماً با عملکرد سازه مرتبط‌اند، مانند میزان عبور نور، مقاومت در برابر بار باد، یا بهره‌وری انرژی.
پارامتر های محیطی (Contextual Parameters): داده‌های خارجی که وارد مدل می‌شوند، نظیر جهت‌گیری جغرافیایی، دمای متوسط منطقه، یا تراکم جمعیت.

 

 

 

 

الگوریتم ها(Algorithms)
الگوریتم‌ها قلب تپنده سیستم پارامتریک هستند. آن‌ها مجموعه‌ای از قوانین، محاسبات و روابط منطقی تعریف می‌کنند که نحوه ارتباط پارامترهای ورودی با هندسه خروجی را مشخص می‌سازند.

در نرم‌افزارهایی مانند Grasshopper (افزونه‌ای برای Rhinoceros 3D)، این الگوریتم‌ها به صورت بصری با استفاده از نودها (Nodes) و اتصالات (Wires) مدل‌سازی می‌شوند.

 

تغییر پذیری و تکرار Variability and Iteratio)

بزرگترین مزیت این رویکرد، قابلیت تولید نامحدودی از فرم‌های متنوع با تغییر پارامترهاست. این امکان، فرآیند طراحی را از یک فرآیند خطی به یک فرآیند تکراری و بهینه‌ساز تبدیل می‌کند.

طراحان می‌توانند یک مجموعه پارامتری را تعریف کنند و سپس هزاران تکرار ممکن را در مدت زمان کوتاهی بررسی کنند (Parametric Exploration). این امر به ویژه در بهینه‌سازی فرم (Form Optimization) حیاتی است؛ جایی که هدف یافتن فرمی است که بهترین تعادل را بین چندین هدف متناقض (مثلاً استحکام بالا و کمترین مصرف مصالح) برقرار کند.

 

 

 

طراحی میز و صندلی

انتقال اصول طراحی پارامتریک از سازه‌های عظیم به اشیای کوچک مقیاس، به ویژه مبلمان، امکانات جدیدی را در شخصی‌سازی، کارایی و زیبایی‌شناسی ایجاد کرده است. در این بخش، تمرکز بر چگونگی اعمال این رویکرد در طراحی میز و صندلی خواهد بود.

 

 

چگونگی استفاده در میز و صندلی 
طراحی پارامتریک در مبلمان، مجموعه‌ای از چالش‌های سنتی طراحی را از طریق انعطاف‌پذیری محاسباتی حل می‌کند.

 

 

شخصی سازی آرگونومیک (Ergonomic Customization)
صندلی‌ها نیاز به سازگاری با طیف وسیعی از ابعاد فیزیکی انسان دارند. روش سنتی استفاده از تنظیمات محدود (ارتفاع، زاویه تکیه‌گاه) است. در رویکرد پارامتریک، می‌توان یک مدل کلی از صندلی تعریف کرد که پارامترهای آن مستقیماً از داده‌های کاربر استخراج می‌شوند:

پارامتر های ورودی کاربر: قد، وزن، فاصله آرنج تا زانو، و مهم‌تر از همه، منحنی‌های ستون فقرات فرد.
مدل سازی رابطه: یک الگوریتم تعریف می‌شود که بر اساس این پارامترها، شکل نشستگاه، پشتی و دسته‌های صندلی را تنظیم می‌کند.

تولید نهایی : این مدل سه‌بعدی سفارشی، مستقیماً برای تولید با فناوری‌هایی مانند پرینت سه‌بعدی یا برش‌های پیچیده CNC فرستاده می‌شود، به طوری که هر صندلی برای یک فرد خاص “جفت” می‌شود