بهترین کمپ شیراز

برکمپ ترک اعتیاد نشاط با مدیریت محمد رضا پاکیاری با سابقه ۱۴سال کار در حیطه درمان اعتیاد و تجربه ۲۰ ساله در مسیر بهبودی و انجمن معتادان گمنام در حال فعالیت میباشد.
ما همیشه در راستای خدمت به جامعه و دوستان همدرد سعی و تلاش خود را می‌کنیم.برای اطلاعات بیشتر می توانید با شماره های زیر در تماس باشید تا اطلاعات بیشتری از هزینه و دیگر چیز ها کسب کنید

۰۹911948116

سلام؛ مواد مخدر، خوبی؟ اوضاع و احوالت چطور است؟
راستش دقیق نمی‌دانم که چند سال و چند روز است که ما رفیق و شفیق هم هستیم.

ولی به‌خوبی زمانی را که توسط دوستانم به همدیگر معرفی شدیم، به یاد دارم، اینکه با هم رو بوسی کردیم، آنچنان‌که من صورت ماه شما را بوسیدم و لب من با طعم و مزه شما آشنا شد، شما هم تمام سلول‌هایم را نوازش کردی و بوسه بر روح و جان و جسم من زدی را محال است از یاد ببرم.

به‌راستی در اولین دیدار بسیار با محبت و مهربان بودی گویی این مهــر را حتی پدرم در حقم روا نداشته بود.

دست مرا گرفتی و با خود به آسمان‌ها بردی، روی ابرها هم رفتیم، درست است؟ براستی عجب حس و حال قشنگی با هم داشتیم، یادش به خیر.

آخر شب هم که با هم خداحافظی کردیم یادت هست؟

تمام بند بند اعضایم می‌گفتند؛ خوش آمدی مواد، مشتاق دیدار!

ابتدای نامزدی‌مان همه چیز خیلی خوب بود، هر یک‌ماه یک‌بار راضی و قانع بودم، برای چند ساعت با هم بودن.

ولی رسم عاشقی را خوب بلد بودی، چقدر برایم جاذبه داشتی که بعد از مدتی باید هفته‌ای یک‌بار را به دیدارت نائل می‌گشتم.

یادت می‌آید این آخری‌ها به تو گفتم؛ می‌خواهم برای همیشه به خانه‌مان ببرمت، تا دیگر برای دیدنت این همه سختی و مشقت نکشم، تا صبح و شب باهم باشیم.

یادت هست، چه پاسخی دادی؟ گفتی : من یک اتاق می‌خواهم، حتی اگر انباری هم باشد، حتی اگر جایش کوچک و کثیف باشد و یک زیرانداز معمولی داشته باشد، حتی اگر نشد یک تکه کارتن و مشعل و ابزار مصرف کافی‌ست و خلاصه در بدترین شرایط هم باشد، حاضرم بیایم.

همیشه بزرگ‌ترین ترس زندگی‌ام این بود که خانواده‌ام از رفاقت من با تو باخبر بشوند، (نمی‌دانم چرا این‌قدر از تو متنفر بودند)، غافل از این‌که نشانه‌های دوستی‌مان در چهره و گفتار و کردارم کاملاً مشخص بود.

خودمان هستیم، چقدر جنگیدم و پافشاری کردم، تا تو را به‌عنوان زوج و همدم خودم به خانه بردم.
هر کاری را که خواستی، بدون چون و چرا برایت انجام دادم، تو برایم چه کردی؟ ها!

از جسمم دریغ نکردم، روحم را تسخیر کردی، تفکراتم، باورهایم، اعتقاداتم، آبرویم و خلاصه همه را پای رفاقت‌مان گذاشتم، این‌طور نبود؟

تا جایی پیش رفتیم، که دیگر متوجه نبودم، که فرمانده تو هستی و من فرمان‌بردار تو، غیر از این بود؟

دیگر تعیین تکلیف‌هایت برایم سخت و عذاب‌آور شده بود، فلان غذا را بخور، فلان ساعت بخواب، آن‌جا برو یا آن‌جا نرو، باید تا صبح با من بیدار باشی و ... خلاصه عجب رسم مردانگی و رفاقت را به‌جا آوردی!

واقعیتش من دیگر از این رفاقت خسته شدم، جای من در جایگاه انسانیت و جایگاه تو قفسه داروخانه‌ها و در دستان پزشکانی است، که با تو بعضی بیماری‌ها را درمان می‌کنند.

بگذار حقیقتش را بگویم؛ هرچند می‌دانم چند روزی که در انجمن می‌گذرد، خودت متوجه شدی  من با تو هیچ رفاقتی ندارم!

یادت هست اوایل ورودم به انجمن چه نجواهایی در گوشم می‌خواندی؟ مدام میگفتی : اینجا جای تو نیست، بدون من نمی‌توانی زندگی کنی، اینجا هم مثل بقیه‌ی جاهاست، که می‌خواستی از من جدا شوی و نتوانستی و هزار حرفی که بتوانی مانع ورودم به انجمن بشوی.

تمام نیروهای بازدارنده و اهریمنی خود را بسـیج نمودی، تا مرا از مسـیر انجمن خارج کنی. ولی خوب می‌دانستی که انجمن سلاحی قدرتمند را که روز به روز قوی‌تر و پیشرفته‌تر برای نابودی تو خواهد بود را در اختیارم قرار می‌دهد.

چه سلاحی؟ بلندتر بگو صدایت را نمی‌شنوم، اسم این سلاح را می‌خواهی بدانی ...؟ 

🔆 صداقت باخود در انجمن و عشق دوستان بهبودی !!!

فرد وابسته به مواد مخدر تنها کسی است، فقط وقتی که متوجه‌ی اعتیاد خود می‌شود، که در انتهای وابستگی خود قرار داد، یعنی ته خط عجز خودش، مانند خودم که در موقع انتها و ته خط مصرف مواد مخدر دیگر اهمیت نمی‌دادم، که دیگران بدانند من مصرف‌کننده هستم. چون دیگر از نقش بازی کردن خسته شده بودم، فکر می‌کردم می‌توانم با غرور کاذب و مدیریت انکار حقایق را کتمان کرده و دیگران را متقاعد کنم، من چیزی مصرف نمی‌کنم، بلکه بیمار هستم و جهت این بیماری مصرف می‌کنم. به اخطارها توجهی نمی‌کردم. امّا وقتی جهت رهایی از وابستگی مواد مخدر به انجمن خودیاری آمدم، تا بهبودی پیدا کنم، یک فکر بکر احمقانه مرا تحت تأثیر قرار داد. آن این که کسی مرا موقع ورود به جلسات نبیند! در حالی که همه‌ی آشنایان می‌دانستند که من اعتیاد دارم، ولی خودم نمی‌دانستم چون مدیریت انکار و غرور کاذبم نمی‌پذیرفت که من معتاد هستم. امروز می‌دانم که مدیریت انکار و غرور کاذب با اقرار من به عنوان معتاد از قدرت به‌زیر می‌آید، انکار تا حد نرمال در افراد عادی هم موجود است، ولی این ابزار در من به صورت مرگبار با مدیریتی قدرتمند موجود است و مرا در گرداب بیماری وابستگی غرق کند ...! 

‼️انکار، از شاخه‌های بیماری وابستگی است‼️

آیا می‌دانم که با کینه‌جویی بیش از این که به کسی صدمه بزنم، بیشتر به خودم صدمه زده و وجود خودم را با گند رنجش‌ها و انتقام محصور می‌کنم؟ امروز برای رهایی از کینه‌ها و رنجش‌ها لیستی از کسانی که از آن‌ها کینه دارم را می‌نویسم و می‌دانم نوشتن ترازنامه روزانه می‌تواند برای برطرف کردن رنجش و کینه مفید باشد. با نگاهی منصفانه به عملکرد خودم درمی‌یابم، که من با خودخواهی و خودمحوری با دیگران و خودم در حال جنگ و جدال هستم و این درگیری روح و روان من را فرسایش داده و زندگی کردن را بر من حرام کند. بیماریم می‌خواهد با اعمال‌نظر، دیگران را تحت تأثیر قرار دهد و آن‌ها را مطابق معیارهای خودش درآورده و تغییر دهد. امروز نیاز به بهبودی روحانی و روانی و معنوی در من بیشتر از قسمت جسمی بیماریم می‌باشد. من سعی دارم در بخشیدن دیگران از احساسات دردناک کینه‌جویی و انتقام رهایی یابم. امروز با رها کردن از فشارهای بیماریم و بخشیدن دیگران وقت گران‌بها و پرارزشم را در پی انتقام‌گیری و نقشه کشیدن برای دیگران تلف نمی‌کنم. آیا هنوز هم انرژی خود را صرف درگیری و نشان‌دادن دندان و تنبیه این و آن می‌کنیم
کینه جویی = خشونت

مغز بی گناه ترین قسمتی از بدن انسانه که براثر مصرف مواد مخدر مورد تخریب قرار میگیرد و 95درصد دلایل لغزش یک معتاد بخاطر وسوسه های ذهنی است اگه تا الان این موضوع حل نشده شاید هنوز منو پیدا نکردی

09172553036